Velen merken er niets van, maandelijks wordt het salaris gewoon overgemaakt. Brandstof mag dan wel wat duurder geworden zijn, maar het leven gaat gemiddeld gezien gewoon door. Zo lijkt het, ondernemers lijden enorm onder de crisis, vooral kleine ondernemers betalen de rekening.
• Door Peter Luit, voorzitter Velsen Lokaal
• Ook in onze gemeente mogen (te) ambiteuze plannen best opnieuw onder de loep
• Maatschappij teveel ingericht op claim- en strafcultuur
Als een gezin 10-20% minder geld uitgeeft aan zaken die niet tot de primaire levensbehoeften behoren, dan is er voor een gemiddeld gezin eigenlijk nauwelijks wat aan de hand. Dus geen nieuwe TV, maar even wachten met het vervangen van de tweede auto, een jaartje niet twee keer op vakantie. Ach, het kan allemaal wel wat minder. Mensen die het al stukken slechter hebben, hadden al geen extra’s en bezuinigen zelfs in hun dagelijkse levensbehoeften. Maar ja, dat zien we als gemiddeld mens allemaal niet. De winkelstraten zijn op een zonnige dag overvol, ook als we 10-20% minder geld uitgeven.
Ondernemers merken dat natuurlijk wel. En dan bedoel ik met ondernemers, die mensen die een eigen winkel hebben of een klein bedrijfje. Mensen die elke dag zien hoeveel geld er binnen komt en ook hoeveel er uit gaat. Die 10-20% omzetverlies komt voorlopig niet terug in grote stappen, we mogen blij zijn als het jaarlijks in stapjes van 1-2% zal toenemen. We zijn door de crisis gewoon vele jaren terug geworpen en moeten dus weer opnieuw gaan bouwen, met het oog op kosten. Want laten we eerlijk zijn, we deden de afgelopen 10 jaar maar wat, omdat het schijnbaar allemaal kon.
Die realiteit, het gevoel van verlies in je eigen portemonnee, is niet iets waar ondernemers graag over praten. Je bent al gauw een klager, je denkt zelfs dat je het zelf niet goed hebt gedaan. De kranten koppen ‘Goede ondernemers onderscheiden zich in slechte tijden’. Het lijkt er op of we als maatschappij deze opgelegde ‘schoonmaak’ ook nog eens een goede zaak vinden. Nee, als ondernemer houd je je mond stijf dicht, jij gaat niet zeggen dat ook jij je leven anders moet inrichten doordat je omzetverlies gaten slaat in je persoonlijke leven.
En om je heen gaat het leven gewoon door. De grote bedrijven doen net of er niets aan de hand is. Topsalarissen bij banken en al dan niet uitgekeerde bonussen, enorme vastgoed projecten. We doen in de grote mensen wereld net of die crisis niet bestaat. Op grote afstand in Den Haag ziet men het wel, daar komen alle cijfers bij elkaar en daar probeert men de pijn nog zoveel mogelijk te verdelen. Eerlijk? Geen idee, maar zeker is wel dat die 10-20% nog wel eens meer zal gaan worden, wanneer we onze vrienden in Europa de hand boven het hoofd moeten houden. Noodfondsen, het klinkt mooi, maar het is wel uw en mijn geld.
Nee, dan de lokale overheden. Ook die ambities liegen er niet om. Massale hoeveelheden plannen, die enorme hoeveelheden geld kosten. Ook weer uw en mijn geld. Van gedachten veranderen kan daar niet. Eenmaal genomen besluiten ter discussie stellen resulteert in straf, zoiets als: ‘De raad heeft dit besluit zelf in 2007 genomen’. Ja, er is nu een andere raad en de verantwoordelijkheden worden gewoon overgenomen. Dus ook alle plannen, het besluit is nu eenmaal genomen. Maar we leven in een andere tijd. Besluiten die toen goed leken, mogen best opnieuw ter discussie gesteld worden. Ambitieuze wethouders die graag in de geschiedenis boekjes willen komen, moeten hun gedrag bijstellen. De raad is daarvoor het orgaan. Met wat minder politieke angst moeten zij vooral ‘gaan’ voor het belang van de burger en niet voor een vaag imago belang op langere termijn met visies die op korte termijn nogal wat geld kosten en op langere termijn slechts resulteren in een stoffig sprookjesboek.
We leven in een andere tijd, de toekomst is nu en minder maakbaar dan we dachten, zeker op micro lokaal niveau, ook in onze gemeente. Burgers, ondernemers en overheden moeten weer gewoon met elkaar praten en stoppen met te complexe plannen en dossiers uit het verleden, waar niemand wat van begrijpt. We zijn de menselijke maat in communicatie volledig uit het oog verloren. Vertrouwen wordt steeds vaker wantrouwen. We leven in een andere tijd. Luister naar elkaar.