Politici kunnen er wat van – eenvoudige zaken complex maken, maar zelden omgekeerd. Dat bleek gisteren tijdens de ‘behandeling’ van het College Programma 2011-2013. Het fraaie boekwerkje van het college was het resultaat van een klein jaar wikken en wegen van woorden en zinnen. Genoeg om er afgelopen donderdagavond veel meer woorden aan te besteden dan er in staan.
• Door Peter Luit: voorzitter bestuur Velsen Lokaal
• Gemeente ziet zichzelf niet als ‘uitgever’ van relevante inhoud voor burgers
Komt u wel eens bij zo een vergadering aan het Plein ’45? Het is een opvallende vertoning met de inmiddels zeer (on)gebruikelijke beleefdheden zoals ‘dank u wel voorzitter’ en ‘meneer x zegt’ en ‘mevrouw y zegt’, terwijl in de wandelgangen volop wordt gelachen en niemand ‘u’ tegen elkaar zegt en zelfs de burgemeester gewoon met Franc wordt aangesproken.
Voor mij is het de eerste keer dat ik zo een programmaboekje ‘meemaak’. Echt heel veel verstand van alle inhoudelijke politieke zaken heb ik niet, maar ik weet wel wat het schrijven van een projectplan is. Je stelt je doelen vast, je zet de kosten en opbrengsten per onderdeel op een rij, je bepaalt je beschikbare capaciteit, je maakt een planning, je zorgt voor voldoende backup en je bepaalt de wijze waarop je naar je opdrachtgevers toe rapporteert. Zomaar wat gebruikelijke ‘richtlijnen’ voor het maken van zo een stuk. Toen ik het College Programma 2011-2013 las, kwam het bij mij over als een soort jaarverslag van een maatschappelijke organisatie: ’terugblikken en vergezichten’ vormden de basis van vrijwel elk stuk in het programma.
Natuurlijk is het in de politieke verhoudingen moeilijk een sluitend College Programma te maken, immers de raad is de baas – zo hebben we dat afgesproken. Wie moet dan als eerste met wat komen? Zelfs dat was niet voor iedereen volstrekt helder. Ja en dan gisteren, de behandeling van het boekje door de raad. Het College zat in het beklaagdenbankje, kon niets anders doen dan de kritiek gewoon over zich heen laten komen. En dan die mooie openingszinnen van vele raadsleden: ‘Voorzitter, ik wil mijn waardering uitspreken over de fraai vormgegeven uitgave van het College Programma, het ziet er goed uit.’ En dan kwam een hele rij onsamenhangende negatieve kritieken om vervolgens positief af te sluiten met een paar punten die dan toch wel echt goed waren in het boekje. Velen moesten vooral voor dat laatste nogal wat moeite doen.
Nee, vuurwerk was er niet echt, velen waren al moe na een lange dag werken en hadden het boekje vluchtig doorgelezen en kwamen met globale ‘sound bytes’ aan het woord, wel veel te lang, ook de voorzitter van de vergadering was dit keer niet zo scherp, greep nauwelijks in en liet iedereen maar zo een beetje haar of zijn gang gaan. Het waren Beryl Dreyer en Marianne Vos die nog voor enig ‘stoelschuiven’ zorgden. De vrouwenstemmen overrompelden in ruime mate de stemmetjes van de meeste mannetjes, die eigenlijk tijdens hun verhaal op zoek waren naar de in de haast opgeschreven zinnen, die ze zo netjes mogelijk wilden uitspreken.
Dit is het niet, althans niet voor mij. Maar ik ben niet deskundig, sta inhoudelijk op grote afstand en in mijn rol als voorzitter van Velsen Lokaal wil ik dat ook zeker zo houden. Maar ik blijf wel opkomen voor helderde taal, die elke burger in onze gemeente verstaat en begrijpt. Communicatie is een moeilijk vak, dat doe je er niet ‘even bij’. Dat bleek maar weer eens.
Geef een reactie